หลงเมืองเก่าพันปี...เวียงท่ากาน

การถ่ายภาพเมืองโบราณที่มีแต่ซากปรักหักพังมันยากมั้ย ทำยังไงให้ภาพที่ออกมามันน่าสนใจและดูมีชีวิตชีวา

ธรรมดาผมจะอยู่เชียงใหม่อย่างมากไม่เคยเกินสองอาทิตย์ แต่ด้วยสถานการณ์โรคระบาดcovid-19 คราวนี้เลยอยู่ยาวเลย คือผ่านหนึ่งเดือนมาแล้ว ทำลายสถิติจากบ้านไกลไปโดยปริยาย บ้านผมอยู่ค่อนข้างไกล ไม่ใกล้ร้านกาแฟหรือของอร่อยสักเท่าไหร่ แต่มาคราวนี้ผมว่ายิ่งอยู่นานก็ยิ่งหลงรักความเป็นเมืองชนบทเข้าแล้ว ยิ่งโรคระบาดครั้งนี้มันไม่ต้องการให้เราเจอใครมากหน้าหลายตานัก จะต้องเว้นระยะห่างผมก็ทำได้ไม่ขัดเขินอะไร หรือว่าผมคงกลัวตายก่อนกลับกรุงเทพ

ไอ้การที่ไม่ต้องอยู่ใกล้ใครพาหนะส่วนใหญ่เลยใช้แต่จักรยาน ขี่ไปหาอะไรทำใกล้ๆ สะดวกดี ก็เลยนึกถึงเมืองเก่าอายุอานามก็พันกว่าปีที่ชื่อ...เวียงท่ากาน ผมต้องสารภาพว่ามาเชียงใหม่หลายทีและหลายปีก็ไม่คิดแวะชื่นชมอย่างลึกซึ้งกับที่นี่ โถ!เค้าอยู่ใกล้บ้านผมแค่สองสามกิโลเอง ก็เลยแซะตัวเองแต่ไก่โห่ฉวยโทรศัพท์กับจักรยานขี่ไปยังเมืองเก่าที่ผมพูดถึง ตั้งใจจะว่าต้องถ่ายรูปเก็บเป็นความทรงจำน่าจะดีแท้

ใช้เลนส์มุมกว้างช่วยสร้างพื้นที่ว่างให้น่าสนใจ

การใช้กล้องจากมือถือมันมีเลนส์มุมกว้างแบบพิเศษให้ใช้ ช่วยให้เก็บรายละเอียดได้ดีนะ ช่วงนี้ไร้ผู้คนเลยดูมีพื้นที่ว่างให้เล่นได้เยอะหน่อย ต้องระวังเรื่องการคุมโทนสีในภาพ ภาพนี้สีออกนำ้ตาลแห้งๆ

ถ่ายคนสำคัญที่ดวงตาและใบหน้า

แม่เฒ่าชาวไทลื้อหรือชาวยองคนนี้น่ารักมาก การถ่ายภาพคนแก่ถ้าสวยนี่สวยเลยนะ แต่ถ้าไม่ได้นี่ให้รีบถอยแล้วหานางแบบคนต่อไปเลย การถ่ายภาพคนสูงอายุ ยิ่งเป็นผู้เฒ่าผู้แก่ผมจะเน้นที่ดวงตาเป็นสำคัญแล้วก็ร่องรอยความเหี่ยวย่น มันบ่งบอกถึงการใช้ชีวิตที่ผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนาน

เลือกผสมผสานให้กลมกล่อม

บางทีเราเล็งกล้องไปแล้วเคยถามตัวเองมั้ยว่าจะถ่ายอะไรดีจะเน้นอันไหนดี อย่างรูปนี้ผมอยากให้เห็นทั้งความเก่าของโบราณสถานและก็อยากให้เห็นบ้านทรงไทลื้อด้วย ก็เลยใช้ซากอิฐเก่าเป็นฉากหน้าและบ้านชาวไทลื้อหรือชาวยองเป็นฉากหลัง เรียกว่าโบราณบวกโบราณไม่ใหญ่เกินไปหรือเล็กเกินไปจนขาดรายละเอียดสำคัญ ภาพนี้ผมได้แสงเช้าทะแยงส่องลงมา เป็นเส้นนำสายตาที่ดีทีเดียว

เส้นนำสายตายังใช้ได้เสมอ

ตรงนี้เป็นถนนดินรอบคูเมืองด้านทิศตะวันออกของเวียงท่ากาน ถ้าหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายก็นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่าจะถ่ายยังไง ภาพนี้ได้ความโชคดีหลายอย่างนะ ได้คนขี่จักรยานเป็นองค์ประกอบหลัก คือถ้าในภาพมีคนภาพก็มีชีวิตนะ ได้เส้นนำสายตาเป็นถนนดินลูกรัง ได้ฉากหน้าเป็นต้นไม้ใหญ่มีลวดลายของกิ่งก้านและเถาวัลย์พอให้ภาพดูมีอะไร ภาพนี้ถ้าถ่ายไม่เห็นคูเมืองก็จบกัน มันดูไม่รู้เรื่องว่าถ่ายอะไร อย่างนี้เค้าเรียกว่า...ภาพถ่ายต้องเล่าเรื่องได้

แสงช่วยชีวิต

ภาพที่ดูไม่มีอะไรนี่มันถ่ายยากนะ นี่เป็นต้นโพธิ์ที่ใหญ่มาก แต่ไม่มีพื้นที่ให้ผมถ่ายเห็นฟอร์มเต็มๆได้ถนัด ต้องหมุนตัวเองหามุมมองใหม่ ก็เลยโชคดีมาชนกับเจ้าแสงแฟล์พอดิบพอดี มันทำให้ต้นโพธิ์ต้นนี้ดูน่าสนใจ แต่ก็พยายามอย่าให้ภาพมันแฟล์จนฟุ้งดูไม่รู้เรื่องล่ะกัน

ถ่ายแบบธรรมดาให้ดูไม่ธรรมดา

ภาพนี้แค่อยากเห็นพื้นโบราณ แล้วจะถ่ายยังไงดี กดกล้องมากไปก็จะดูแคบเกิน เลยต้องถ่ายระดับประมาณนี้ เห็นลวดลายหกเหลี่ยม เป็นแบบเปอร์สเปคทีฟ เห็นโคนเสาโบราณที่มีแต่ตอ เป็นการถ่ายแบบเรียบๆแต่ดูมีความหวือหวาซ่อนอยู่ในภาพด้วย

ผมคิดว่าสถานการณ์และการท่องเที่ยวบนอานจ้กรยานอย่างนี้ใช้กล้องจากมือถือนี่ล่ะสะดวกสุด ไม่ต้องแบกอะไรเยอะแยะ และนี่คือภาพที่ได้มาส่วนหนึ่ง ตกแต่งนิดหน่อยให้ดูแปลกตา ใช้ตัวอักษรมาช่วยเพิ่มความน่าสนใจ ต้องบอกตามตรงว่าการถ่ายภาพโบราณสถานนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด คงต้องฝึกอีกเยอะเลย

#huaweimate20pro #ถ่ายภาพด้วยมือถือ #ถ่ายไปเรื่อย #Cameraphone #Photographytechniques #photographytechniquesideas #photographytechniquesideashowtotake